KENDİME NEDEN "TAM ŞU ANDA SAPITMAMAM GEREKTİĞİ"YLE İLGİLİ NOT:
Evet yemek yemeyi çok seviyorum, yağlı ve bol tuzlu şeylere bayılıyorum. Hamur işleri için "kurşun atar, kurşun yerim(?)" doğrudur. Yarını düşünmeden bir oturuşta 2 parti boy cips ya da 3 paket kızarmış noodle yemeyi üstüne de akşam yemeği yediğim günleri özlüyorum ve bu tarz yeme alışkanlığımın izleri vücudumdan uzaklaştıkça o yiyecekleri daha da çok istiyorum AMA 7 OCAK'TAN SONRA 2 HAFTA BOYUNCA CANIMIN İSTEDİĞİ HEEEER ŞEYİ CANIMIN İSTEDİĞİ HER SAATTE YEMENİN SONUNU 19 OCAK'TA 54,7 KİLO OLARAK GÖRMEDİM Mİ?
Otururken midemi içime çeksem bile yine de kat kat olduğumda canım sıkıldı mı? Sıkıldı.
Staj başvurusunda istediğim gibi giyinememek canımı sıktı mı? Of hem de ne biçim, bir de şekilden şekile girdim yine yağlarım kat kat görünmesin diye.
Yalan yok şimdi boyumun kısalığı sayesinde/yüzünden(?) her zaman minyon görünümlü olmuşumdur ama yüzümün davul gibi şişmesine, yürürken bacaklarımın sürtmesine ve oturunca karnımın kat kat ortaya çıkmasına sebep olacak kadar yağlı ve hantal (ömrüm boyunca beden eğitimi dersleri ve okula yetişmek için koşmak haricinde hiç spor yapmadım derken ciddiyim) bir vücudum vardı.
Bu farkındalık artık kendimi beğenilir bulmadığımda geldi. Ne zamana kadar rahatsız olduğum şeyle yaşamaya tahammül edebilirim dedim kendime. Üstelik yeni bir şeylere başvururken de vücudumdan rahatsız oluyorum.
24 Ocak'ta "tamam" dedim, ömrüm boyunca kendimi yemek konusunda asla kısıtlamamıştım (59-60 kilolara çıktığımda bile). Kendimi az çok tanırım benim için başlamak dünyanın eeeen zor şeyidir, çoğu zaman minicik de olsa başarısızlık ihtimalim varsa o şeye türlü bahaneler bulur yapmaktan kaçınırım. İlk defa ve bir kereliğe mahsus diye zorla ikna ettim kendimi. İnsanlar 130'lardan 50'lere düşüyor neyin korkaklığı bu vs. derken 24 Ocak'ta bir deftere yediklerimi ve günün sonunda aldığım toplam kaloriyi yazmaya başladım (ne kadar yaktığımı hesaplamayı o gün akıl edemedim :D ). Spor yapmayı assla düşünmüyordum, gidecekse boğazımı tutmamdan gitsin dedim. Biraz biraz ne yesem, içsem diye araştırırken bu uygulamayı gördüm ve indirdim. 27 Ocak'ta 53,2 ile tam olarak başladım yediklerime dikkat etmeye. İlk hafta sıktım kendimi durdum durdum bir cumartesi günü 1 parti boy cips yedim, yedikten sonra moralim çok bozuldu (çok yanlış ama) gittim 1 tane de çikolata yedim. O hafta için pek bir umudum kalmadı bir günde her şeyi mahvettiğimi düşününce. Yine de pazartesi tartıldığımda 53,2'den 51'e düştüğümü gördüğümde şok oldum. Canım vücudum yanlış da yapsam bir günde her şeyin eskisi gibi olmasına izin vermemişti. İnanılmaz mutlu oldum. 51'i tekrar görebilmek ve anneme de göstermek için ertesi gün de tartıldım. 52 kilo çıktım ama moralimi bozmadım çünkü geçen bir haftada kilonun dalgalanabileceğiyle ilgili yazılar okumuştum ve kendime hep instagramda diyetisyenlerin sıkça kullandığı o cümleyi kurdum: BİR GÜNDE ALMADIM Kİ BİR GÜNDE VEREYİM. BU YILLARIN BİRİKİMİ. Devam ettim yine yediklerime dikkat etmeye. Tartılma günümü salıya aldım ve 11 Şubat'ta tartıldım (bu arada kendimden ders almamış iradesizlik göstererek 8 Şubat'ta yine cips yemiştim. Paketin yarısında tıka basa doymuş olsam da "aldım bi' kere" diyip sonuna kadar yemiştim (iyi halt yedin ortakoy). Sonra yine pişman olup bari süt içeyim mısır gevreğiyle dedim. İçimdeki bayan çok bilmiş hemen "mısır gevreğinde çok şeker var, yulafla iç" dedi. Ona uydum ama yulaf benim için o zamanlar çok yeni bir şey olduğundan tadını güzelleştireyim diye meyve,kuru yemiş ne var ne yok boool bol ekledim (afiyet olsun ortakoy). Yine de 11 Şubat'ta tartıldığımda 50,1 kilo olduğumu gördüm ve orası artık bana yeme alışkanlıklarım konusunda dönüm noktası oldu. VÜCUDUN YAPTIĞIN ONCA KÖTÜLÜĞE RAĞMEN HALA SENİ MUTLU ETMEK İÇİN UĞRAŞIYOR, ÜSTELİK TÜM HAFTA KENDİNİ SIKIP BİR GÜNDE NİYE BÜTÜN EMEKLERİNİ HEBA EDİYORSUN? SENİN BU HAYATTA EN NEFRET ETTİĞİN ŞEY İNSANLARIN EMEĞİNİN KARŞILIĞINI ALAMAMASI DEĞİL Mİ? Böyle bir güzel azarladım kendimi. Ekmeği zaten kahvaltı hariç yemezdim, bir tek spagettiyi sınırsızca yiyecek kadar severdim, fark ettim ki 27 Ocak'tan beri ne ekmek ne makarna yemişim. Mahvettiğim günlere rağmen kızarmış noodle'dan,sevgili mısır gevreğimden, ölecek kadar çok sevdiğim patates kızartmasından uzak durmuşum ve yine ölecek kadar nefret ettiğim hamur işlerinin üstüne sürüldüğünde bile soyup attığım yumurtayı hayatıma dahil etmişim. Bunları fark ettikçe yapabileceğime inancım arttı. 18 Şubat itibariyle 49 kiloyum. En son lise 1'de bu kilodaydım. Öyle gözle görülür aman aman bir fark olmadı, hiçbir arkadaşım fark etmedi mesela ama ben fark ediyorum. Şu an oturup kendime bu uzun notu yazarken de karnım kat kat ama hiç içime çekmeye çalışmıyorum bilakis diyafram nefesi almak için iyice ittiriyorum. :D Ama yıllar sonra leğen kemiklerimin hafif çıkıntısını görmek ve belimdeki "simit" denilen yağ toplarının varlığını hissetmemek çok hoşuma gidiyor. Bu kadar uğraşmış ve azıcık çabayla küçük küçük sonuç alabilmişken şimdi pes etme ortakoy. Sen inatçısındır, başladın bir kere 45'e kadar devam. 1 yıl önce bir düğün için aldığım elbiseyi mezuniyetimde de giyeceğim ve o elbiseyi daralttırmak istiyorum. Benim motivasyonum bu. :D Evet komik ama direkt gözümün önüne terzinin üzerimdeki bol yerleri işaretleyip "Şuralardan daraltırız." demesi geliyor. Kendime inanıyorum ve vücudumun çoğunluğunun bu süreçte benden yana olduğunu düşünüyorum. O yüzden şimdi devam etmeyi tercih ediyorum.
